Bang

Vanmorgen zat er een jongetje op de stoep bij het dagcentrum te huilen.

Ik vroeg me af wat er aan de hand was en liep naar buiten.

Mr. Komwa zei dat hij hem geroepen had om bij hem te komen. Hij was aan het vechten.

Maar hij durfde niet. In plaats daarvan bleef hij hard huilen.

Ik liep naar hem toe en nam hem bij de hand. Zo liepen we naar het kantoor van mr. Komwa.

Mr. Komwa praatte even met hem dat hij niet meer moest vechten en opgelucht liep hij weer naar buiten.

Even later was hij weer lekker aan het spelen.

Het ventje wist niet wat hij moest doen. Hij durfde niet bij de meester te komen. Maar hij wist niet anders te doen dan hard te huilen.

Zo hebben we vandaag een meisje van 14 jaar opgehaald die niet meer naar het dagcentrum durfde te komen.

Een paar weken geleden schreef ik dat we op bezoek gingen bij de moeder van het meisje. Ze kwam niet meer naar school en ook niet op het dagcentrum.

Een medewerker van de kinderbescherming ging met het meisje praten en ze beloofde de volgende dag weer naar school te gaan. Maar toen ze op school kwam, vertelde de directeur haar dat ze niet meer welkom was. Ze was 7 weken niet op school geweest. Nu moest ze wachten tot september voordat ze weer naar school kon gaan. Dit was natuurlijk niet echt bemoedigend voor het meisje. Had ze eindelijk de stoute schoenen aangetrokken om weer naar school te gaan en dan krijg je dit te horen.

Vandaag gingen we er heen om met het meisje te praten. Ze was bij de waterpomp om dekens te wassen.

De moeder ging haar halen, maar het duurde lang voordat ze kwam. Ondertussen zochten wij het dorpshoofd op. Het dorpshoofd was een oudere vrouw. Haar hele manier van doen dwong respect af. Ze zei dat ze met het meisje ging praten om haar te overtuigen van de noodzaak om naar school te gaan.

Toen we terugkwamen had het meisje zich gewassen en ze was klaar om met ons mee te gaan naar het dagcentrum. Op het dagcentrum vroegen we haar waarom ze niet meer kwam. Ze zei dat ze bang was om naar het dagcentrum te gaan. Anderen hadden tegen haar gezegd dat we haar uit het programma zouden halen.

Toen moest ik weer denken aan dat jongetje van vanmorgen. Dat zo bang was om naar de meester te gaan.

Maar toen ik het eenmaal achter de rug was, was hij helemaal opgelucht.

Dit meisje leek ook echt opgelucht. Hopelijk blijft ze vanaf nu trouw komen.

s'Middag gingen we naar de schooladviseur om voor het meisje te pleiten. Het was een eind rijden maar ons bezoek was niet voor niets. De schooladviseur vertelde ons dat de directeur van de school wel correct en volgens de regels heeft gehandeld. Maar hij was het helemaal met ons eens dat dit fataal kan zijn voor dit meisje. Als ze nu niet meer welkom is, is de kans groot dat ze in september ook niet meer gaat. En wat moet zo'n meisje dan? Vaak trouwen zulke meisjes heel jong. Omdat ze niet zonder steun kunnen. Met alle gevolgen van dien............

Hij beloofde ons dat hij zou regelen dat het meisje weer naar school kon gaan.

We bedankten hem hartelijk en reden opgelucht terug naar het dagcentrum.

Ik hoop dat de moeite die we hebben gedaan voor dit meisje, niet voor niets is geweest en dat ze echt mag inzien hoe belangrijk onderwijs is voor haar toekomst.