Rouw

Vorige week was het een verdrietige week.

Maandag was de begrafenis van onze tuinman in Mbulumbudzi. Hij lag in het ziekenhuis om dat hij steeds aanvallen kreeg van epilepsie. Zondagmorgen is hij overleden. Hij is 38 jaar geworden.

Vrijdagavond kregen we het bericht dat Evans, de jongen die steeds zo ziek was, was overleden.

Vorige week dinsdag hebben we hem naar het ziekenhuis gebracht. Hij was erg ziek. Had tbc en had problemen met zijn hart. Donderdag waren ze gestart met injecties voor tbc. Vrijdagavond is hij overleden.

De begrafenis was gelijk de volgende dag. Dat is de gewoonte in Malawi. En zeker als de overledene ziek is geweest, dan moet hij snel begraven worden.

We moesten hem zaterdag ophalen uit het ziekenhuis. Eerst moest er een kist worden gekocht. Zo'n kist kost toch al snel 40 euro en dat is voor de familie haast niet op te brengen. Omdat het een kind is van ons programma, wilden we dat hij ook op een goede manier begraven zou worden.

De kist moest nog kleiner gemaakt worden. Dat duurde veel langer dan verwacht.

Ondertussen bleef ik met de matron, de moeder en nog een familielid bij het mortuarium. We hebben uit de Bijbel gelezen, gebeden en gezongen. Waar kunnen we in deze omstandigheden troost en bemoediging van verwachten dan van Gods eigen Woord?

Het was al na de middag voordat we met de kist achterin de auto naar Mbulumbudzi reden. Gelukkig reed mr. Paundedi met de auto waarin de kist was.

Want om te rijden met een kist en allemaal huilende mensen, terwijl je zelf ook helemaal vol zit, zou echt niet verantwoord zijn.

De mensen in Mbulumbudzi hadden al gegeten toen wij aankwamen. Dus de begrafenis kon gelijk beginnen.

Er werd gezongen door een koor van studenten voortgezet onderwijs en vrouwen uit de gemeente. Het klonk eerbiedig en mooi.

Ds Tenford hield een meditatie over de gelijkenis van de koninklijke bruiloft. Voor zover ik het kon verstaan was het een eerlijke en ernstige boodschap.

Dat er twee wegen zijn en dat de weg naar de hemel een smalle weg is. Alleen door Jezus Christus.

Daarna gingen we naar de begraafplaats. Daar werd ook veel gezongen, gelezen uit de Bijbel en gebeden.

Het ging er allemaal heel netjes en eerbiedig naar toe.

Na de begrafenis kwamen we terug bij het huis van waaruit Evans werd begraven. Daar werd de begrafenis afgesloten met gebed.

Mocht de Heere deze ernstige roepstemmen heiligen aan vele harten.

Vandaag ging ik met de dominee bij de familie van Evans op bezoek.

Ik vroeg of Evans besefte dat hij zo ziek was.

Ze vertelden dat Evans tegen hen had gezegd dat hij zou gaan sterven.

Het was heel anders dan de andere keren dat hij in het ziekenhuis lag. Hij zei tegen zijn moeder dat ze zich geen zorgen moest maken.

De weg naar de hemel was open. Alles was goed. 

Dezelfde dag vroeg hij aan zijn tante of ze een foto wilde maken van hem met haar mobiel. Ze wilde het eerst niet omdat hij zo erg ziek was.

Toen begon hij te huilen. Hij zei dat zijn familie thuis en de mensen van Timotheos de foto moesten zien. Dan konden ze zien dat hij op de foto heel ziek was, maar dat hij nu genezen was. Ze dachten dat hij in de war was en niet meer zo goed wist wat hij zei.

Maar nu begrijpen ze dat hij geloofde dat hij in de hemel volkomen genezen zou zijn.

Ze vertelden ook dat ze hij een keer toen hij al erg ziek was, alleen in huis was. Toen hoorden ze hem bidden. "Heere, U weet dat ik heel ziek ben. Als het mogelijk is Heere, wilt u me rust geven?"

We hopen dat hij nu eeuwig mag rusten bij de Heere.

Hij heeft een kinderbijbel van ons gekregen. Daar was hij zo blij mee. Hij wilde hem steeds bij zich hebben en zoveel als hij kon, zat hij er in te lezen.

Het is niet altijd eenvoudig om duidelijk te krijgen wat de familie precies bedoelt als ze wat vertellen. De taal is dan echt een barriëre.

Maar ik was echt blij met wat ze mij vertelden.

"Uit den mond der jonge kinderen en der zuigelingen hebt Gij U lof toebereid" Matt. 21:16