.jpg)
Weer in Malawi…
Weer in Malawi…
Vorige week dinsdagavond stapte ik weer in het vliegtuig richting Afrika. Het afscheid nemen is altijd een moeilijk moment. En zeker nu ik zo lang samen met mijn familie ben geweest. Als alles goed gaat, duurt het weer een jaar voordat ik ze zal zien.
Maar ik keek ook erg uit om naar Malawi te gaan. Daar ligt toch mijn hart.
Als alles volgens schema zou gaan, zou ik deze keer een korte overstaptijd in Kenia hebben. Normaal moet ik altijd 5 uur wachten op de luchthaven, maar nu maar 1.15 uur. Die tijd zou ik ook nodig hebben om door de douane te gaan enz. Maar het liep anders…
Ik heb nog nooit zo lang over de reis naar Malawi gedaan dan deze keer.
Toen ik uit het vliegtuig kwam, werd er al snel tegen me gezegd dat ik me bij de balie moest melden.
Daar hoorde ik dat de vlucht naar Malawi was geannuleerd. Na lang wachten kreeg ik een nieuwe instapkaart en een voucher voor een hotel in mijn handen geduwd. Ik kon pas vrijdag vertrekken. Dat betekende dat ik twee dagen in Kenia moest blijven en vervolgens over Zuid Afrika naar Malawi zou gaan. Daar sta je dan… Ik moest eerst een formulier invullen om door de douane te kunnen. Daar stond inmiddels een lange rij mensen te wachten die hetzelfde probleem hadden als ik.
Maar om twee dagen in Kenia te verblijven vond ik toch een beetje te gek. Ik wilde eerst proberen of er geen snellere vlucht mogelijk was. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd voordat ik de juiste balie gevonden had waar ze me konden helpen.
Daar stond ook weer een hele lange rij met gestrande reizigers.
Toen ik eindelijk aan de beurt was, had ik inmiddels zelf op internet al een andere vlucht gezien.
Ik vroeg of ze deze voor mij konden boeken. Na heel veel telefoontjes en lang wachten kreeg ik weer een nieuwe instapkaart. Maar het was niet de vlucht die ik gezien had.
Ondertussen was ik zo moe geworden van het heen en weer lopen en wachten in die warme hal, dat het me ook niets meer kon schelen. Ik zocht een lounge op waar ik uit kon rusten. Toen ik weer wat bijgekomen was, ben ik toch weer een poging gaan wagen om de andere vlucht te regelen. Gelukkig lukte dat. Ik kon de volgende ochtend vertrekken. Toen kon ik ontspannen en heb ik de rest van de dag veel geslapen op één van de bedden in de lounge.
De volgende dag kwam ik veilig in Blantyre (Malawi) aan. Waar ik al bang voor was, gebeurde; de koffers waren niet met mij meegereisd, maar stonden nog in Kenia.
Maar dat was even niet zo belangrijk. Ik was weer in Malawi. Mijn collega Charles haalde mij op van de luchthaven en na een half uur rijden kwamen we op ons terrein aan. Het was fijn om al die bekende gezichten weer te zien. Een warm welkom.
Ik stapte m’n huis binnen. Alles was blinkend schoon gemaakt. Heerlijk om weer op mijn eigen stekje te zijn!
De volgende dag had ik nog een andere klus te klaren… Mijn werkvergunning was verlopen en ik had de nieuwe nog niet ontvangen. Bij de douane kreeg ik een brief dat ik binnen vijf dagen de vergunning moest hebben, anders moest ik het land weer uit.
Ik dacht dat ik dat wel in een morgen kon regelen, maar het duurde de hele dag! Van s’morgens 10.00 tot ’s middags 16.00. Wat was ik blij toen ze eindelijk mijn stempel in mijn paspoort zetten!
Zaterdag heb ik mijn koffers opgehaald. Toen was alles geregeld en kon ik uitrusten.
Dat was ook wel nodig, want ik was echt moe van de reis. Maar ik voelde me ook rustig en dankbaar dat ik weer hier mag zijn.
Zondagmorgen woonde ik de kerkdienst bij in Mbulumbuzi. Dat was ook een fijn weerzien.
Het was weer zo vertrouwd voor me om in de kerk te zitten. Ik zag de kinderen binnenkomen. Eerst keken ze strak vooruit en gingen ze zitten op de grond. Daarna keken ze eens heel stiekem achterom welke ‘azungu’ daar zat. Ik zag de blik van herkenning in hun ogen en de lach op hun gezicht. Ik probeerde er niet naar te kijken en me te concentreren op de preek, maar mijn hart werd warm toen ik al die bekende gezichtjes weer zag. Ik mag hier weer zijn en mijn werk hervatten. En hoewel ik het kinderzorgcentrum van Mbulumbuzi over zal dragen aan Thera, toch hebben al deze kinderen en ook de volwassenen een plekje in mijn hart.
De Heere is goed. Hij is de nooit beschamende Rotssteen tot Wie we nooit tevergeefs de toevlucht zullen nemen. Zijn Naam zij geloofd en gedankt!
Ps. 37:5: Wentel uw weg op den Heere, en vertrouw op Hem; Hij zal het maken.
