.jpg)
Een dagje naar Phalombe
Vandaag ben ik naar Phalombe geweest om daar tijdelijk een voedingscentrum te starten voor ondervoede kinderen.
Vanmorgen gingen we eerst naar de groothandel om daar 400kg maismeel op te halen.
We zetten de wachtman af om de betaling te regelen. Ondertussen brachten we de reserveband even bij een tyreshop. Deze was lek en we wilden niet het risico lopen om met een lekke band te staan zonder goede reserveband.
Een uurtje later kwamen we thuis om de andere spullen in te laden. Pannen, borden, bekers, kookolie enz.
De dominee van Phalombe ging met me mee om de weg te wijzen.
Onderweg pikten we de kookmoeder van Mbulumbudzi op. Zij gaat daar helpen met het eten koken.
Want een maaltijd bereiden voor 450 kinderen vraagt wel heel wat van een dorp ...
De weg naar Phalombe is voor een groot deel asfalt. Dus dat rijdt gemakkelijk. Bovendien genoot ik van de prachtige omgeving. Alles is zo mooi groen nu.
Maar in Phalombe werd de weg steeds minder. Op een gegeven moment moesten we over een smal pad rijden. Aan beide kanten groeide gras. Daardoor zag ik niet dat aan één kant alleen maar modder was. Ik zakte diep weg met mijn zwaarbeladen pick up.
Er kwamen al snel wat mannen aan lopen. Maar ze kregen de auto met geen mogelijkheid op de kant.
Dan maar eerst de auto helemaal uitladen. Alle spullen werden aan de kant neergezet.
Maar helaas ... Het baatte niet.
Er werden wat stenen gehaald. Ook tevergeefs.
Ik zeeg maar neer tussen de zakken maismeel en keek hoopvol naar de mannen wat voor plan ze zouden bedenken. Ze waren druk in gesprek met elkaar. Maar verder gebeurde er niets.
De dominee was aan het bellen. Misschien wist hij een oplossing.
Misschien kon er een auto komen die ons er uit kan trekken?
De dominee ging bellen. Maar helaas. De enige auto die hij wist had ook een probleem en ze konden ons niet helpen.
Na een tijd wachten kwamen er 10 mannen uit het dorp waar we naar op weg waren. Ze gingen eerst stenen halen. Daarna moest de auto opgetild worden om stenen onder de band te kunnen leggen. Met man en macht werd de ene kant van de auto opgetild.
Maar het had geen resultaat. De stenen zakten allemaal weg.
Ik had het best benauwd. Dacht dat de auto er nooit meer uit zou komen.
Toen kreeg iemand het idee om een touw aan de achterband en een boomstronk vast te binden.
Met een heel stel gingen ze aan dat touw hangen. De anderen duwden de auto achteruit.
Eindelijk kwam er beweging in. Maar nog steeds was de auto niet op de kant.
Met z'n allen tilden ze eerst de achterkant op de weg. En daarna de voorkant.
Wat waren we blij!
Even later zat ik weer vast. Maar dat was sneller verholpen.
De dominee zei dat hij wel voorop zou lopen. Maar ik moest wel doorrijden om niet weer vast te rijden.
Dus ik gaf maar flink gas. Die arme dominee begon te rennen!
Maar gelukkig, we waren het kritieke punt voorbij.
Toen we op de plaats van bestemming aan kwamen, stonden daar al heel wat mensen te wachten.
De dominee hield een meditatie en ik vertelde wat we kwamen doen.
Twee studenten die geslaagd zijn voor het voortgezet onderwijs hopen er voor te zorgen dat alles goed verloopt.
Het is belangrijk dat er iemand is die niet uit die omgeving komt. Omdat dan de kans groot is dat er spullen worden gestolen.
Nadat ik alles uitgelegd had aan het dorpscomité, wilde ik vertrekken.
Ik vroeg aan de dominee of alles duidelijk was.
Alles was duidelijk, alleen ... Ik had een lekke band!
Gelukkig had ik een reserveband, dus dat was vrij snel verholpen.
Ik reed met de dominee naar een andere plaats een half uur daar vandaan.
Daar schijnen ook veel ondervoede kinderen te zijn.
Onderweg zag ik maisvelden. De meeste mais was laag en .... zonder kolf.
Het regende vandaag. En het water stroomde hard door de riviertjes.
Maar voor deze mais is het helaas te laat.
Heel triest. Geen hoop op betere tijden. Voorlopig zal er honger worden geleden.
Het is fijn dat er nu in Phalombe ook 450 kinderen elke dag een maaltijd krijgen.
Maar hier komt ook weer een eind aan. En dan?
