.jpg)
Een dagje uit
Afgelopen vrijdag zijn we met de kinderen van het weeshuis in Namitambo naar Mbulumbuzi geweest.
Wat een belevenis was dat voor hen.
Twee weken ervoor had ik het tegen hen verteld.
Hun ogen straalden. En elke keer als ik in Namitambo kwam, herinnerden ze me eraan.
Vrijdag was het dan zover…
Ze werden met een busje opgehaald. De moeders van het weeshuis en de dominee gingen mee.
Een uurtje later kwamen ze in Mbulumbuzi aan.
Een beetje verlegen stapten ze uit de bus. Maar ze werden hartelijk begroet door de kinderen en moeders van Mbulumbuzi.
Op de ruime veranda van het weeshuis kregen ze limonade met een mandasi. (oliebol zonder rozijnen)
Daarna deden we spelletjes: Touwtrekken, zaklopen en flessen vullen met water.
Wat hadden ze het naar hun zin. En de moeders genoten niet minder.
Ze juichten hun kinderen toe en waren zo blij als ze gewonnen hadden.
Het was mooi om te zien. Er heerste een fijne sfeer.
Om half 1 was het tijd voor de Bijbelles van de dominee.
Zittend op de grond in de kerk luisterden ze aandachtig naar het verhaal van Jakob die een offer ging brengen in Bethel.
Daarna gingen we naar het weeshuis terug. Op de grond stonden 28 bordjes gevuld met rijst, kip en witte kool.
Voor ons stond het eten op tafel.
Na het gebed van de dominee werd het eten uitgedeeld en even later hoorden we alleen maar het smakken van de kinderen en volwassenen.
In Malawi is dat een teken dat het lekker smaakt!
Bij het eten kregen ze ook een flesje frisdrank. Maar denk maar niet dat ze dat gelijk opdronken.
Nee, ze bewaarden het zorgvuldig en namen er elke keer een slokje van.
Na het eten kregen ze allemaal twee setjes nieuwe kleren en een paar nieuwe schoenen.
Die klus was snel geklaard. Wat waren ze er gelukkig mee!
Het zijn allemaal tweedehands kleren die we op de markt kopen. En de schoenen kosten ongeveer een euro of iets meer per stuk. Maar ik zou willen dat u/jullie allemaal de dankbaarheid op de gezichten van de kinderen hadden kunnen zien. Daar word je helemaal warm van vanbinnen.
Om half 4 kwam de bus hen weer ophalen. Al zingend reden ze weg uit Mbulumbuzi.
Tionana! Tot ziens. De volgende keer zijn de kinderen uit Mbulumbuzi aan de beurt.
Ze verheugen zich er nu al op.
Maar op dezelfde dag kregen we ook een heel triest bericht.
Eén van onze meisjes van het dagcentrum bleek te zijn misbruikt door een oudere jongen.
Vorige week hadden we een gesprek met haar en haar oma. Haar moeder leeft niet meer en haar vader woont in een ander dorp. Maar hij is niet in staat om voor zijn kinderen te zorgen.
Andere kinderen van dit gezin hebben we in het weeshuis opgenomen, maar dat meisje niet omdat ze al 12 jaar was en dus boven de leeftijdgrens zat.
Nu was dat meisje weggelopen van haar oma en naar het dorp van haar vader gegaan.
Dat dorp is te ver weg van het dagcentrum om elke dag te lopen, dus het meisje moest weer terug naar haar oma. Maar ze weigerde.
Het dorpshoofd werd erbij ingeschakeld en hij kwam er achter dat het meisje misbruikt werd. Daarom vluchtte ze weg uit het dorp.
Ze durfde het tegen niemand te vertellen omdat ze zo bang voor de jongen was.
De jongen is nu opgepakt door de politie en het meisje is in het weeshuis opgenomen.
Ze vindt het fijn om in het weeshuis bij haar broertje en zusje te zijn. En ze kan er ook over praten wat er gebeurd is. Maar de emotionele en lichamelijke gevolgen zijn groot.
Wat kan je dan anders voor haar hopen en bidden dan dat Gods beloften vervuld mogen worden in haar jonge leven wat we lezen in Hosea 14 :4b: Immers zal een wees bij U ontfermd worden.
