.jpg)
Een gebroken been ...
Op een donderdagavond werd ik opgebeld door onze matron van Mbulumbudzi. Ze was echt overstuur. Ik moest snel komen want mijn collega Margaret had een ongeluk gehad.
Ik kwam net terug van Mbulumbudzi. We hadden een oudermiddag gehad met alle verzorgers van de kinderen. Nog maar even geleden had ik ook onze leerkracht gedag gezegd. En nu dit ...
Ik reed weer naar het kliniekje van Mbulumbudzi waar Margaret de eerste hulp had gekregen. Het bleek dat ze misgestapt was en heel naar op haar ene been terecht was gekomen. Het bot bleek dwars doormidden gebroken.
Het was ontzettend pijnlijk voor haar toen ze in mijn auto werd gedragen.
Ik bedacht hoe anders dat in Nederland er naar toe zou gaan. Een ambulance zou binnen enkele minuten gearriveerd zijn.
Hoeveel meer middelen zijn er in Nederland om de pijn te verzachten.
Vakkundig ambulancepersoneel zouden haar op de brancard hebben gelegd en in de ziekenwagen dragen.
Hoewel het Margaret gelukkig niet aan liefdevolle zorg van mensen om haar heen ontbrak.
Het was zo mooi om de mensen om haar heen te zien staan. Voordat Margaret in de auto werd gedragen, werd er eerst met elkaar gebeden.
In de auto werd er voor gezorgd dat ze zo comfortabel mogelijk zat.
Ik probeerde alle gaten in de weg te ontwijken om zo weinig mogelijk te hobbelen.
Maar ook de wegen in Malawi verschillen erg met Nederland ....
Enkele dagen later bezochten we haar in het ziekenhuis.
Ze was nog steeds niet geopereerd omdat haar been nog teveel opgezwollen was.
Ondanks dat ze veel pijn had, was ze heel dapper.
Ze vertelde dat als ze pijn had, ze in de Bijbel ging lezen en bidden.
God is goed, zei ze. Hij heeft alles onder controle.
En Hij doet alles met een doel.
Naast haar lag een vrouw die erg ziek was.
Ze was erg bewogen met deze vrouw en s'nachts toen ze niet kon slapen, had ze samen met de verzorgster gebeden voor de zieke.
Ze zei dat ze het zo erg vond dat deze vrouw de Heere nog niet kende. Want ze gaf God de schuld van haar ziekte.
Naast de Bijbel lag het boek: Bonisa, een kind uit donker Africa.
Ze vertelde dat Bonisa een voorbeeld voor haar was.
Bonisa was niet bang voor de medicijnmeester omdat ze de Heere diende.
Ze stond daarin helemaal alleen, en toch was ze niet bang. De Heere hielp haar.
Het was een voorbeeld voor haar om niet moedeloos te worden doordat ze zo'n pijn had en het ook zo lang duurde.
Maar om alles van de Heere te verwachten.
Inmiddels is ze overgeplaatst naar een ander ziekenhuis omdat ze het toch niet zagen zitten om de operatie te doen.
Hopelijk wordt ze daar snel geholpen.
