Overlijden van mijn vader

Het is alweer een tijd stil op mijn website.

In de afgelopen periode is er veel gebeurd.

Zaterdag 14 oktober kwam ik aan in Nederland om maandag weer te
vertrekken naar Canada om daar voorlichting te geven.

Het was fijn en goed om even twee dagen bij mijn ouders te zijn.

Maar ik zag ook wel hoe zorgelijk de toestand van mijn vader was.

En zo moest ik mijn ouders die maandagmorgen weer achterlaten om
naar Canada te gaan.

In Canada heb ik op veel verschillende plaatsen voorlichting
gegeven en het was bemoedigend om te zien hoeveel mensen ook daar achter het
werk van de stichting staan en bereid zijn om het financieel te steunen.

Maar ondertussen ging te toestand van mijn vader steeds meer
achteruit en moest hij weer in het ziekenhuis worden opgenomen.

Toen ik dinsdag 7 november weer terug in Nederland mocht aankomen
en mijn vader in het ziekenhuis bezocht, schrok ik erg van hem.

Wat was hij achteruit gegaan in de drie weken dat ik hem niet
gezien had.

Het was moeilijk om mijn vader zo te zien lijden.

Niet alleen lichamelijk, maar ook omdat hij in de war was en de
dingen niet meer reëel zag.

Maar ondanks dat hield hij niet op om iedereen die bij hem kwam op
het Ene Nodige te wijzen.

Hij geloofde dat hij op een zondag weggenomen zou worden en daar verlangde
hij zo naar.

Op zaterdagavond  hebben ze
nog met elkaar gezongen: "Maar t'blij vooruitzicht dat mij streelt. Ik zal
ontwaakt Uw lof ontvouwen.....Hij nam afscheid van mijn moeder. Zij bleef wel in
het ziekenhuis maar ging in een andere kamer slapen. "Tot weerziens" zei hij.
Later op de avond vroeg hij aan mijn zus die bij hem waakte, "Hoe lang duurt
het nog voordat het zondag is?" Mijn zus zei: "Nog een half uurtje pa" "O, ik
verlang zo naar de zondag! Want de Heere heeft beloofd dat ik op een zondag  mag 
gaan. Als de Heere zegt: "Kom in gij gezegende des Heeren, dan mag ik
komen."

Om half twee ging hij heel rustig slapen.

Om kwart voor zes merkte mijn zus ineens dat de ademhaling gestopt
was.

We mogen geloven dat hij mocht ontwaken in de hemel en daar nu voor
eeuwig Gods lof mag ontvouwen.

Het was zijn wens dat er boven de rouwkaart zou staan: 'Uit den
drek verhoogd..."

Dan gaat het niet meer om mijn vader, maar om die Grote God, die
hoog woont en die laag neer ziet en zulke onwaardige zondaren genade wil
bewijzen.

Wij hebben een lieve, biddende vader verloren. Onze lieve moeder
moet nu als weduwe verder.

Maar mijn vader zei zo vaak: "De Heere kan veel beter voor jullie
zorgen dan ik."

Hebr 13: 5b : en zijt vergenoegd met
het tegenwoordige; want Hij heeft gezegd: Ik zal u niet begeven, en Ik zal u
niet verlaten.

Inmiddels ben ik alweer bijna drie weken in Malawi.

De eerste dagen ben ik thuis gebleven om mensen te ontvangen die
mij wilde komen condoleren.

Het management, de werkers van Mapanga, het personeel van Mbulumbuzi
en Namitambo.

Het was goed om zo even bij elkaar te zijn en stil te staan bij
het overlijden van mijn vader.

Het warme meeleven van mijn Malawische collega's deed me echt
goed.

Ik kreeg ook bezoek van twee Malawische dominees die namens het
Malawisch bestuur van Timotheos kwamen condoleren.

Ze vroegen aan mij of ik iets kon vertellen over mijn vader; zijn
leven, zijn ziekte en zijn overlijden.

Dat deed ik en ze zaten aandachtig te luisteren.

Aan het einde van mijn verhaal zei de oudste dominee heel ernstig;"Het heeft me erg aangegrepen. Je vader was verzekerd dat hij naar de Heere zou gaan als hij zou sterven. Hij verlangde om te sterven. Dat is een grote lesvoor mij. Ben ik ook verzekerd dat ik naar de Heere ga als ik ga sterven?

Ze waren er echt van onder de indruk. Ik liet hun de foto van mijn
vader zien. Ze zaten er steeds naar te kijken. De jongste dominee verzuchtte
tenslotte: "Als hij nog leefde kon hij misschien naar Malawi komen om ons
onderwijs te geven!" 

Ik dacht aan de woorden uit Spreuken 10:7: De gedachtenis des
rechtvaardigen zal tot zegening zijn...

Dat kan ook hier in het verre Malawi...