Overlijden

Vanmorgen kreeg ik het trieste bericht dat een meisje van 6 jaar van het dagcentrum in  Mbulumbudzi plotseling is overleden.

Vrijdag had de matron haar naar huis gestuurd met haar broertje omdat ze ziek was.

Gisteren gingen ze naar het ziekenhuis omdat haar hele lichaampje geel werd.

Ze waren echter te laat. Toen het meisje daar aankwam, was ze al overleden.

Vandaag werd ze begraven.

Ik ben zo snel mogelijk naar Mbulumbudzi gegaan om samen met de dominee en de hoofdonderwijzer naar de familie te gaan. Toen we daar aankwamen, hoorden we in de verte het huilen al.

Wat wordt je dan geconfronteerd met de ernst van het leven.

Een klein meisje, ze zag er gezond en stevig uit. Het is maar een ogenblik, 'dan knakt haar steel, haar schoonheid gaat verloren' ....

We gingen naar binnen waar de moeder en andere familieleden zaten. De dominee deed een gebed. Na een tijdje gingen we weer naar buiten om verder nog wat te bespreken met degenen die alles regelden.

Er was nog geen kist. Waarschijnlijk waren ze van plan om het meisje gewoon in een mat te begraven.

Omdat het een meisje van ons programma is, zorgen wij ook voor de kist. Dus we gingen naar het dorp om de kist te bestellen. Het kistje werd op maat gemaakt. Na anderhalf uur was hij klaar. Toen we hem ophaalden, zaten er ook twee jongens bij me in de auto. Eén was er ziek en we wilden de broers ergens dicht bij hun huis afzetten. Toen de kist in de auto stond, durfden de jongens eigenlijk niet meer in de auto te gaan zitten.

Dat kon ik me ook goed voorstellen. Zelf vond ik het al heel aangrijpend om met zo'n kistje te rijden.

Toen we weer terug bij de familie kwamen, waren er inmiddels al veel meer mensen. De kinderen van het dagcentrum kwamen ook. Er zaten er veel te huilen. Vooral de buurkinderen waren erg overstuur.

Na verschillende toespraken van familie, dorpshoofd en onderwijzend personeel, gingen we naar de kerk.

De familie is lid van de CCAP. Dus van daaruit werd het meisje begraven.

Omdat het ver lopen was, moest ik met de kist en de familie rijden naar de kerk. Een grote stoet van mensen liep voor me uit. De vrouwen van de kerk liepen vooraan en ze zongen gezangen. De familie bij mij in de auto huilde luid. Wat gaat er dan veel door je heen.

In de kerk hield de dominee een toespraak.

Daarna gingen we naar de begraafplaats.

Daar werd het kistje in het graf neergelaten. Er werd weer veel gezongen. Daarna werd het graf dichtgemaakt.

Als laatste werden er kransen met bloemen op gelegd.

Toen gingen we weer naar huis. Met een hoofd vol gedachten.

Morgen hopen de kinderen weer naar het dagcentrum te komen. Ze hebben allemaal gezien of gehoord wat er is gebeurd. Wat een verantwoordelijk werk voor de dominee en de leerkrachten. Om met de kinderen te spreken over het overlijden van één van de kinderen. En elk ogenblik kunnen wij de volgende zijn. Zijn we dan bereid?