Survival (door Willianne van Wijngaarden)

Afrika zal Afrika niet zijn, wanneer er een dag voorbij gaat zonder iets bijzonders te beleven. Vandaag stond Mulinga op het programma. Maar waar ligt dat ergens? Dit was een ware zoektocht. Google maps stuurt je de oceaan in. De mensen langs de weg halen hun schouders op wanneer ze de plaatsnaam horen. Gelukkig hadden we een Nederlander in Malawi rondrijden die de weg wel wist. Nouja gelukkig? Ook dit ging niet vanzelf. We kregen een hele mooie routebeschrijving, maar die bleek niet helemaal te kloppen met het werkelijke beeld. Na vele telefoontjes hebben we uiteindelijk zelf een route verzonnen. En we kwamen er nog ook! Dorenda en Elma hebben we afgezet bij de sponsorkinderen en Bep en Willianne gingen verder op pad. Samen met de dominee en het dorpshoofd gingen we de dorpjes in om weeskinderen op de nemen in het sponsorprogramma.

 Tijdens de bezoekjes krijg je van alles te horen en te zien. Telkens zie je lieve kindergezichtje voor je en mensen die je hoopvol aankijken. Wat zal er van deze kinderen terecht komen? Hoe zou hun toekomst eruit zien? Wat zou het mooi zijn als we wat voor deze kinderen kunnen betekenen!

De kinderen die we bezoeken zijn weeskinderen. In deze dorpjes zijn veel ouders overleden aan HIV. Eén van de kinderen die we bezoeken heeft ook HIV. De kinderen zijn onderverdeeld bij tantes of wonen bij hun oma. Sommige adresjes hebben een klein stukje grond waarop ze maïs verbouwen, maar afgelopen jaar was de oogst voor een groot deel mislukt. Onze ogen gingen vanzelf naar het maïs voor ons. Verdroogd, dor, geel. Wat zal er dit jaar van terecht komen? Van elk kind maakten we een foto. Wat een raar ding zo’n fototoestel. En moet je daar nou naar lachen?

Op elke plaats waar we kwamen ging de (kinder)Bijbel open. De kinderen kwamen voor ons zitten en Bep vertelde over de blinde Bartimeüs. Verschillende kinderen uit het dorp kwamen aangelopen. Eerst keken ze van een afstandje toe. Azungu’s, tsja waar komen die vandaan? Van een andere planeet? Zulke witte mensen hadden ze vast niet eerder gezien. Langzaam, na wat moed verzameld te hebben kwamen er wat kinderen dichterbij. En ja hoor, als er één schaap over de dam is volgen er meer. De kinderen kwamen ook voor ons zitten en luisterden aandachtig naar het verhaal. Wat mooi om ze zo vol belangstelling te zien luisteren. Wat zou het nog mooier zijn als dit gezegend mag worden aan deze jonge kinderharten. Bij een ander adresje kwamen er ook veel kinderen bij zitten. Na afloop zong Bep een psalm in het Chichewa. Na een aantal keer herhalen zongen de kinderen het mee. Al zingend liepen de kinderen later achter ons aan.

Ondertussen werd de lucht steeds donkerder. En ja hoor, grote regendruppels kwamen naar beneden. Als we de lucht moeten geloven, staat ons nog wat te wachten. Bij een nieuw adresje aangekomen nemen we plaats onder het grasdak voor het huis. Al snel schoven we een stuk op en nog wat later gingen we het huisje binnen. Eerst moesten onze ogen wennen aan het schemer. Toen ze een beetje waren gewend keken we rond. Je zou hier maar wonen! Een matje op de grond, wat pannen en potjes, een paar kledingstukken hingen op en ja dat was het dan wel. Het waaide in huis en boven ons hoofd was een grasdak die niet waterdicht was. Survivallen?! Maar ook aan dit bezoekje kwam een eind. Alleen buiten goot het nog van de regen. Modderstroompjes stroomde voor het huis langs. Onweer klonk door de lucht. Toen het even iets zachter begon te regenen waagden we ons eraan om naar de auto te rennen. Nouja, rennen, daar kwamen we op terug. Het was spekglad dus voetje voor voetje liepen we naar de auto. Drijfnat kwamen we daar aan. Al glibberend en glijdend reden we weg. Maar als we het daarmee dachten gehad te hebben, hadden we het mis. Bij een ander adresje moesten we de auto achterlaten en te voet verder. Dit werd een heuse survivaltocht. Daar gingen we dan. Al wadend door het water, tussen het hoge gras, door het maïsveld, glibberend door de modder, balancerend over smalle stroken, springend over plassen en stroompjes. Af en toe dachten we, hoe nu verder, dit kan toch niet? Maar de Malawianen liepen door alsof het niks was. Natuurlijk kan het. Voor ons was het een uitdaging om overeind te blijven, wat voor heel wat lachwekkende situaties zorgde. Schoenen waren niet heel geschikt voor deze tocht, dus op blote voeten dan maar. Af en toe slaakten we een gilletje wanneer we weer bijna in de modder dreigde te verdwijnen of wanneer we midden in een grote mierenhoop stampten. Na een lange, uitdagende tocht kwamen we uiteindelijk weer aan bij de auto. Niet geheel schoon meer, maar we hebben deze middag wel weer 10 weeskinderen in het programma kunnen opnemen. Kinderen die het heel hard nodig hebben. Survival = overleven. Overleven met weinig en natuurlijke middelen. Ja, zo zou je het leven van deze kinderen kunnen omschrijven.

Willianne is leerkracht basisonderwijs en op dit moment doet ze voor drie maanden vrijwilligerswerk voor de stichting Timotheos in Malawi. Samen met haar vriendinnen houdt ze een blog bij. onderwijsmalawi.reislogger.nl/