Vandaag ben ik weer op pad geweest om nieuwe kinderen in het programma op te nemen.
Wat kom je toch elke keer veel verdriet en ellende tegen.
Een moeder met vier kinderen. Gescheiden van haar man. De man was verplicht om het gezin te onderhouden, maar liet niets meer van zich horen. Het gezicht van de vrouw was getekend door verdriet en zorgen.
Een oma die de zorg voor haar kleinzoon op zich heeft genomen. Beide ouders zijn weggelopen en laten niets meer van zich horen. De jongen heeft nog niet zo lang geleden malaria gehad in een ernstige vorm. Het heeft zijn hersenen aangetast. Hij zag er heel slecht uit. We hebben de oma geld gegeven voor vervoer naar een privé ziekenhuis zodat de jongen de zorg kan krijgen die hij nodig heeft.
Het is altijd weer mooi om af te sluiten met het lezen van een gedeelte uit Gods Woord.
Het Enige wat in deze moeilijke omstandigheden echt hoop kan bieden.
We lazen de geschiedenis voor van de blinde Bartimeüs. Hij bleef roepen omdat hij geloofde dat de Heere Jezus hem kon helpen. En hij werd geholpen.
Toen ik de Kijk en luisterbijbel erbij pakte en het verhaal nog even in het kort aan de hand van de platen herhaalde, was iedereen vol aandacht.
De Heere Jezus vroeg aan Bartimeüs wat hij wilde dat Hij hem zou doen. Hij vroeg om weer te mogen zien. Ik vroeg aan de kinderen wat zij zouden antwoorden als de Heere aan hen zou vragen: “Wat wil je dat Ik doen zal? “ Een meisje antwoordde “Dat ik nieuw leven mag hebben”. Ze bedoelde daarmee hetzelfde als een nieuw hart.
Toen we terug naar het dagcentrum reden zei de hoofdonderwijzer met een zucht: “Vandaag heb ik een nieuwe les geleerd!”
Ik vroeg hem wat die les was. Hij zei: “Dat ik heel dankbaar moet zijn voor wat ik heb gekregen van de Heere.”
Het was voor hem de eerste keer dat hij mee ging met zo’n bezoek. Ook voor hem was het confronterend om zoveel armoede van dichtbij te zien.
Het was mooi om dat van een Malawiaan te horen die in betere omstandigheden is opgegroeid.
Ook hij moest erkennen: “Onderscheid gemaakt waar geen onderscheid is……”